Το Betcatalog.net εξηγεί για ποιους λόγους γουστάρει να παρακολουθεί Εθνικές ομάδες σε διεθνείς διοργανώσεις και τα παιχνίδια των Εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων, χωρίς σε καμία περίπτωση να επιδιώκει να απαξιώσει το διασυλλογικό ποδόσφαιρο.
Το Κόπα Αμέρικα που άρχισε στη Χιλή απλώς μου δίνει αφορμή να καταθέσω επιγραμματικά τις απόψεις μου για το ποδόσφαιρο μεταξύ εθνικών ομάδων (διεθνές ποδόσφαιρο, όπως ονομάζεται). Μπορεί την καθημερινότητά μας να τη συντροφεύει το διασυλλογικό ποδόσφαιρο, όμως και το διεθνές προσωπικά με γοητεύει. Και να γιατί το γουστάρω τις Εθνικές ομάδες:
Όπου και να είσαι, είναι και το Casino σου | 24χ7 | +21
α. γιατί οι παίκτες στις Εθνικές ομάδες τους πληρώνονται πολύ λιγότερο από τα προκλητικά χρήματα που κερδίζουν από τους συλλόγους τους. Εκεί είναι η μαγκιά: να δίνει ένας παίκτης όλο του τον εαυτό, ακόμη κι εκεί όπου δεν τον δελεάζουν τα χρήματα.
β. γιατί στις Εθνικές πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές καλούνται χωρίς τις ίδιες βοήθειες που έχουν στους συλλόγους τους από παίκτες-ακριβοπληρωμένους σταρ, να δείξουν τις πραγματικές ίσως δυνάμεις τους: πόσο μπορούν να ηγηθούν συνόλων που δεν είναι τόσο ισχυρά όσο οι σύλλογοι-μικτές κόσμου όπου αγωνίζονται. Δεν απαξιώνω κανέναν Μέσι, όμως η αλήθεια είναι ότι ακόμη περισσότερο θα με έπειθε ο τεράστιος Αργεντινός, αν μπορούσε να ηγηθεί της Εθνικής του με καταλυτικό τρόπο. Πράγμα που έκανε ο Ντιέγκο. Ναι, ξέρω. κοινοτοπία. Το έχετε ακούσει πάμπολλες φορές. Κι όμως, είναι η αλήθεια.
Και στην ίδια συνάφεια: μεγάλη μαγκιά -και πάλι- για ένα παίκτη να (τα δίνει όλα και να) τιμά το εθνόσημο του. Που είναι ένα και σταθερό, σε αντίθεση με τους αρκετούς συλλόγους στους οποίους ενδέχεται να παίξει σε βάθος χρόνου ως μετακινούμενος επαγγελματίας.
Build A bet: Όσα συμβαίνουν σε έναν αγώνα, συνδυάζονται σε ένα στοίχημα. |21+
γ. γιατί οι ατέλειες κάποιων εθνικών ομάδων, που ενδέχεται να μην αποτελούνται από σούπερ-σταρ, κάνει το ποδόσφαιρο τους πιο γήινο, πιο ανθρώπινο, λιγότερο γκλαμουράτο και »μαρκετινγκ-ίστικο».
δ. γιατί κάθε Εθνική αποτελείται στη συντριπτική πλειονότητα από γηγενείς παίκτες. Και δεν το λέω από άποψη »εθνικής καθαρότητας», αλλά γιατί έτσι μπορώ να συνάγω συμπεράσματα για τις ιδιαιτερότητες κάθε εθνικής σχολής ποδοσφαίρου (όσο βέβαια διατηρούνται ακόμη, μέσα στον »αχταρμά» της μετά-Μποσμάν εποχής).
ε. γουστάρω το εθνικό ποδόσφαιρο ακόμη πιο πολύ, όσο βλέπω έξω (όχι φανατικούς αλλά) φανατισμένους οπαδούς συλλόγων να απαξιώνουν παντελώς τις Εθνικές. Πάρτε έναν μέσο συνδεσμίτη και δείτε πόσο δεν τον ενδιαφέρουν οι Εθνικές, ακόμη και η Εθνική της χώρας του. Δεν δίνει μία, και μάλιστα πολλές φορές στηρίζοντας την απαξίωση του σε »γελοία» τοπικιστικά ή οπαδικά επιχειρήματα. Κακά τα ψέματα, ε, χρειάζεται και λίγο περισσότερη κουλτούρα -έτσι τουλάχιστον νομίζω- για να εκτιμήσεις το διεθνές ποδόσφαιρο.
στ. γιατί η υποστήριξη στις Εθνικές δίνει την ευκαιρία να κατασιγάσουν οι -εν μέρει γοητευτικές βέβαια- αντιπαλότητες μεταξύ οπαδών διαφορετικών συλλόγων. Και η πάγια θέση μου είναι πως »η υποστήριξη στην Εθνική (πρέπει να) αποτελεί καθαρτήριο του οπαδικού τοπικισμού και φανατισμού». Έστω, προσωρινά.
η. γιατί τέλος το ποδόσφαιρο μεταξύ Εθνικών έχει μια ιδιαίτερη, μακροχρόνια παράδοση που έχει αναδείξει μυθικά πρόσωπα, μυθικές ομάδες, μυθικές στιγμές, μέσα από τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις που καθηλώνουν τα πλήθη ανά την υφήλιο.
Εν κατακλείδι, ας μην ερμηνευτεί το παρόν άρθρο ως απαξίωση του διασυλλογικού ποδοσφαίρου, αλλά ως στήριξη του διεθνούς ποδοσφαίρου, σε μια εποχή μάλιστα »πολτοποίησης» των πάντων, στο όνομα της -ευκταίας αλλά προβληματικής με βάση τα επιμέρους δεδομένα- παγκοσμιοποίησης.
