Ο Άιρτον Σένα λατρεύτηκε σαν είδωλο, για όσο καιρό οδηγούσε μονοθέσια, είχε ένα τραγικό τέλος, σαν κοινός θνητός, την Πρωτομαγιά του 1994, μα από τότε απέκτησε διαστάσεις Θρύλου. Το Betcatalog.net παρουσιάζει τη ζωή αλλά και το άδοξο φινάλε του σπουδαίου Βραζιλιάνου πιλότου.
Όπου και να είσαι, είναι και το Casino σου | 24χ7 | +21
Πιο αγαπητός ακόμη κι από τον Πελέ!
Στη Βραζιλία πολλοί λένε ότι ο Άιρτον Σένα λατρεύτηκε και λατρεύεται, ακόμη και σήμερα, περισσότερο κι από τον ίδιο τον Πελέ, τον κορυφαίο, ίσως, ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ η χώρα της σάμπας και του καφέ. Λένε, άλλωστε, πως η διαφορά ανάμεσα στον Έντισον Αράντες ντο Νασιμέντο και τον Άιρτον Σένα ντα Σίλβα ήταν το γεγονός πως ο πρώτος ήταν ο φτωχός που έγινε πλούσιος και μύθος του ποδοσφαίρου, ενώ ο δεύτερος υπήρξε ο γιος του πλούσιου εργοστασιάρχη και μεγαλογαιοκτήμονα, ο οποίος κατέβηκε στο «επίπεδο» των απλών ανθρώπων, έγινε ένα με αυτούς, τους έκανε να τον λατρέψουν, έγινε είδωλο πολλών πιτσιρικάδων κι είχε το τέλος ενός κοινού θνητού, όσο κι αν όποτε κρατούσε το τιμόνι με τα χέρια του, όταν οδηγούσε με το κίτρινό του κράνος, έμοιαζε με Θεό!
Τα πρώτα του βήματα
Ο Άιρτον Σένα, σε μια χώρα που οι περισσότεροι νεαροί ξεκινούν να παίζουν ποδόσφαιρο σε αλάνες, είχε την πολυτέλεια, λόγω και του ότι προερχόταν από μια εύπορη οικογένεια, να ασχοληθεί με ένα πιο «ευγενές» άθλημα. Από μικρό παιδί είχε έφεση στη γυμναστική, στα 4 του οδήγησε ένα αυτοσχέδιο καρτ που του έφτιαξε ο πατέρας του μετασχηματίζοντας μια χορτοκοπτική μηχανή, ενώ στα 7 του άρχισε να μαθαίνει να οδηγεί, με ένα τζιπ, στο σπίτι του.
Παραλίγο να τα παρατούσε
Από την ηλικία των 13 άρχισε να οδηγεί καρτ, το 1977 κατέκτησε το αντίστοιχο πρωτάθλημα της Νοτίου Αμερικής, ενώ από το 1978 ως και για τα επόμενα χρόνια συμμετείχε και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο οποίο κατετάγη δεύτερος δύο φορές, το 1979 και το 1980. Το 1981 μετακόμισε στην Αγγλία κι άρχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες μονοθεσίων, ωστόσο στο τέλος αυτής της χρονιάς, έχοντας την πίστη ότι δε θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο μηχανοκίνητο αθλητισμό και κάτω από της πίεση της οικογένειάς του που του ζητούσε να αναλάβει θέση στις επιχειρήσεις τους, αποφάσισε να επιστρέφει στη Βραζιλία και για μερικούς μήνες φοίτησε σε ένα ιδιωτικό κολέγιο διοίκησης επιχειρήσεων.
Πριν καλά καλά εγκατασταθεί, όμως, στην πατρίδα του, η πρόταση της Φόρμουλα Φορντ 2000 τον πήγε πίσω στην Αγγλία. Με τις επιδόσεις του σε αυτά τα δύο χρόνια που ακολούθησε εντυπωσίασε τους ανθρώπους της Φόρμουλα 1 και δεν άργησε να πάρει τη μεγάλη του ευκαιρία, όσο κι αν λίγο καιρό πριν έμοιαζε να μην πιστεύει στον εαυτό του.
Build A bet: Όσα συμβαίνουν σε έναν αγώνα, συνδυάζονται σε ένα στοίχημα. |21+
Εξάλλου, όπως ο ίδιος είχε πει κάποτε: «Το να συμμετέχω σε αγώνες και να διαγωνίζομαι είναι στο αίμα μου. Είναι κομμάτι μου, κομμάτι της ζωής μου. Το κάνω για όλη μου τη ζωή και ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο». Την τρέλα του για τους αγώνες δεν την άντεξε ούτε η πρώτη του σύζυγος. Με τη Λίλιαν ντε Βασκονέλος Σόουζα γνωρίζονταν από την παιδική τους ηλικία και το 1981 παντρεύτηκαν. Η τελευταία, όμως, όταν ένα χρόνο μετά χώρισαν, δήλωσε: «Ήμουν το δεύτερό του πάθος. Το πρώτο του πάθος ήταν να τρέχει σε αγώνες. Δεν υπήρχε τίποτε πιο σημαντικό γι΄ αυτόν».
Η πρώτη του σεζόν
Την πρώτη του σεζόν στη Φόρμουλα 1, το 1984, με το μονοθέσιο της Toleman, που ήταν η ομάδα που πρώτη τον εμπιστεύθηκε, ο Άιρτον Σένα τελείωσε το πρωτάθλημα 9ος, με 13 βαθμούς κι έχοντας πετύχει να ανέβει για πρώτη φορά στην καριέρα του σε βάθρο, ως 2ος, στο Μονακό. Αυτή ήταν κι η αγαπημένη του πίστα. Ο άνθρωπος, που έμεινε στην ιστορία ως ο πιο ικανός πιλότος σε βροχερό οδόστρωμα, στο Πριγκιπάτο αντίκρισε πρώτος την καρό σημαία 6 φορές συνολικά (1987,1989, 1990, 1991, 1992, 1993) κι ακόμη και σήμερα, 21 χρόνια μετά το θάνατό του, κατέχει το εν λόγω ρεκόρ. Μόνο ο Μίκαελ Σουμάχερ παραλίγο να τον φτάσει, καθώς ο Γερμανός κέρδισε στο Μονακό 5 φορές.
Η πρώτη νίκη με τη Lotus
Υπό βροχή, πανηγύρισε και την παρθενική του νίκη στη Φόρμουλα 1, οδηγώντας πια το μονοθέσιο της Lotus, στην οποία αγωνίστηκε από το 1985 ως και το 1988, κατακτώντας δύο φορές την τέταρτη θέση της κατάταξης και μια φορά την τρίτη. Ύψωσε τη σημαία της Βραζιλίας, όπως συνήθιζε να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις, στο πορτογαλικό γκραντ πρι, στο Εστορίλ, στις 21 Απριλίου του 1985, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον Άλεν Προστ, το μεγαλύτερό του αντίπαλο, με τον οποίο είχαν ομηρικές κόντρες, ενώ λίγο αργότερα έμελλε να βρεθούν και στην ίδια ομάδα.
Η μετακίνηση στην McLaren, τα 3 πρωταθλήματα και η κόντρα με τον Προστ
Κάθε φορά που βρίσκονταν μαζί στο βάθρο σχεδόν δεν άλλαζαν ούτε ματιά μεταξύ τους, όμως στην κηδεία του Άιρτον Σένα, ο Προστ ήταν εξ αυτών που κρατούσαν το φέρετρο του Σένα. Μάλλον ήταν φτιαγμένοι να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον στις πίστες. Πολλοί λένε, άλλωστε, ότι όταν ο Γάλλος, που κατέχει το ρεκόρ με τις πιο πολλές νίκες στη Φόρμουλα 1 (51), πάνω από τον Σένα (41) και πίσω από τον Σουμάχερ (91), αποφάσισε να αποσυρθεί το 1993, πλέον ο Βραζιλιάνος δεν αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο τους αγώνες στους οποίους συμμετείχε. Οι οποίοι δεν ήταν και πολλοί. Μόλις τρεις…
Το 1988 ο Σένα πήρε μεταγραφή για τη McLaren, που τότε χρησιμοποιούσε τις μηχανές της Honda, έχοντας δημιουργήσει ένα εξαιρετικό για την εποχή του μονοθέσιο. Οι κόντρες του Σένα με τον Προς ήταν καθημερινό θέμα συζήτησης, για όλους όσους ασχολούνταν με τα της Φόρμουλα 1 και ο Γάλλος δεν είδε με καθόλου καλό μάτι ότι ο 28χρονος τότε Βραζιλιάνος οδηγός, του πήρε την πρωτοκαθεδρία στο τέλος της πρώτης σεζόν που πέρασαν ως ομόσταυλοι. Ο Σένα κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του το 1988, αλλά την αμέσως επόμενη χρονιά ο Προς πήρε το «αίμα» του πίσω κι αμέσως μετά αποχώρησε από τη McLaren-Honda, μετά από μια τετραετία, μετακομίζοντας στην Φεράρι.
Ο Σένα δεν ήταν απλά καλός οδηγός
Παρόλα αυτά, ο Σένα το 1990 επέστρεψε στην κορυφή και την έκανε ξανά δικιά του και το 1991. Ήταν το καλύτερο διάστημα της καριέρας του, δίχως αμφιβολία. Ήταν τα χρόνια που ο Σένα μεγάλωσε το μύθο του, έγινε είδωλο. Ο Φερνάντο Αλόνσο, ένας από κορυφαίους πιλότους της εποχής μας, σε μια πρόσφατη δήλωσή του είχε πει: «Δεν πρόλαβα να αγωνιστώ μαζί του. Ήμουν 12 ετών όταν πέθανε. Κάθε φορά, όμως, που έβλεπα τους αγώνες στην τηλεόραση κι έβλεπα το κίτρινο κράνος και τον αριθμό 1 στο μονοθέσιο, αυτό με επηρέαζε, μου έδινε κίνητρο για να γίνω κι εγώ σαν κι αυτόν».
Σε μια εποχή που η τεχνολογία δεν είχε εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε στους αγώνες να κερδίζουν σε μεγαλύτερο ποσοστό τα καλύτερα μονοθέσια, ανεξάρτητα από το ταλέντο αυτών που τα οδηγούσαν, ο Βραζιλιάνος, όπως έγραψε το αμερικανικό περιοδικό «Sports Illustrated», λίγο καιρό μετά το θάνατό του «ξεπέρασε το βαρετό θέμα συζήτησης, σχετικά με το αν οι πιλότοι της Φόρμουλα 1 είναι αθλητές ή όχι. Ο Σένα ήταν μια πολύ σπάνια περίπτωση αθλητή. Σχεδόν μια ιδιοφυΐα. Μπορούσε να πάρει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο μισού τόνου και να το μετατρέψει σε ένα ζωντανό πράγμα, το οποίο θα ήταν ο παρτενέρ του στον επικίνδυνο χορό του»!
Η πίστη στο Θεό
Πριν τερματίσει πρώτος στον αγώνα που του χάρισε το πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα, ο Άιρτον Σένα είπε πως είδε ένα όραμα. «Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα κέρδιζα το πρωτάθλημα, αλλά ένιωσα την παρουσία Του. Είχα ένα όραμα, είδα τον Θεό». Με το Θεό είχε μια ιδιαίτερη σχέση. Πιστός καθολικός, συνήθιζε να διαβάζει την Αγία Γραφή τις ελεύθερες ώρες του αλλά και στην διάρκεια των πολλών και συχνών ταξιδιών του, πριν από τους αγώνες του. Η αγάπη του για το Θεό, μάλιστα, είναι αυτή που το συνοδεύει στην αιώνια κατοικία του, αφού στον τάφο του αναγράφεται: «Nada pode me separar do amor de Deus», γράφει ο τάφος του, δηλαδή, «Τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Θεού».
«Μόνο και μόνο επειδή πιστεύω στο Θεό, αυτό δε σημαίνει ότι είμαι άτρωτος. Δε σημαίνει ότι είμαι αθάνατος», έλεγε ο ίδιος, σχεδόν προφητικά. Είναι χαρακτηριστικό πως η αδερφή του, Βιβιάν, λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Άιρτον, αποκάλυψε πως το πρωί της ημέρας του θανάτου του, πριν μπει στο μονοθέσιο για να τρέξει για τελευταία φορά, στην πίστα της Ίμολα, τον είδε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου να διαβάζει κάποια κεφάλαια της Αγίας Γραφής.
«Ο Σένα μου έσωσε τη ζωή…»
Ο Σένα δεν ήταν απλά κορυφαίος πιλότος. Όσο κλειστός χαρακτήρας κι αν ήταν, φαινόταν πως επρόκειτο για μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Ένας άνθρωπος με μεγαλείο ψυχής, κάτι που μαρτυρά και το γεγονός πως, μετά το θάνατό του, έγινε γνωστό ότι είχε δώσει περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια για φιλανθρωπίες. Όλα προορίζονταν για φτωχά παιδιά. Παράλληλα, δύο μήνες πριν από τον θάνατό του είχε ανακοινώσει και την πρόθεσή του να χρηματοδοτήσει εκπαιδευτικά προγράμματα, κάτι που έγινε, πάντως, πράξη αργότερα, από το ίδρυμα που φέρει το όνομά του.
Το 1992, στο γκραντ πρι του Βελγίου, ο Σένα είδε τον Έρικ Κομάς να έχει ένα τρομερό ατύχημα. Με κίνδυνο της δικής του ζωής βγήκε από το μονοθέσιό του, την ώρα που οι υπόλοιποι οδηγοί περνούσαν δίπλα του, έτρεξε προς τον συναθλητή του και του έδωσε τις πρώτες βοήθειες. Του ίσιωσε το κεφάλι, τον έφερε σε όρθια θέση και τον βοήθησε να αναπνεύσει ξανά. Από το 1990 είχε φροντίσει να μάθει τι θα πρέπει να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις, από το γιατρό του και φίλο του Σιντ Γουάτκινς. Ο ίδιος ο Κομάς, μάλιστα, έχει πει για τον Σένα ότι τότε ουσιαστικά του έσωσε τη ζωή!
Η τελευταία μεταγραφή
Το 1992 αναδείχθηκε τέταρτος, μετά τους Νάιτζελ Μάνσελ, Ρικάρντο Πατρέζε και Μίκαελ Σουμάχερ, ενώ το 1993 κατέκτησε τη δεύτερη θέση πίσω από τον Άλεν Προστ. Αποφάσισε να αποχωρήσει από την McLaren που πλέον, ειδικά από τη στιγμή που η Honda σταμάτησε να την τροφοδοτεί με τις μηχανές της, δεν του προσέφερε ένα μονοθέσιο ικανό να τον βοηθήσει να επιστρέψει στο «θρόνο» του κι ενώ αυτός βρισκόταν στην καλύτερη και πιο ώριμη φάση της καριέρας του.
Ο επόμενος «σταθμός» του και τελευταίος, όπως αποδείχθηκε λίγο καιρό αργότερα, ήταν η Willams-Renault, που τόσο το 1992 όσο και το 1993 είχε κατακτήσει τον τίτλο, με οδηγούς τον Νάιτζελ Μάνσελ και τον Άλεν Προστ, αντίστοιχα. Ο τελευταίος πήρε το 1993 την απόφαση να αποσυρθεί κι η Williams, που ένα χρόνο νωρίτερα του είχε κάνει ξανά πρόταση συνεργασίας, η οποία δεν προχώρησε μπροστά στην προοπτική ο Προστ κι ο Σένα να βρεθούν ξανά στην ίδια ομάδα, πήρε το Βραζιλιάνο στις τάξεις της, για να τον κάνει ξανά πρωταθλητή της Φόρμουλα 1.
Willams-Renault
Μόνο που εκείνη τη σεζόν κάποιες αλλαγές στους κανονισμούς άλλαξαν τα δεδομένα, ενώ ο Σένα φαινόταν να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο νέο του μονοθέσιο, καθώς δεν τα πήγαινε καλά στα δοκιμαστικά πριν την έναρξη του πρωταθλήματος και διαμαρτυρόταν διαρκώς. Μάλιστα, σε μια δήλωση του, προφητική κι αυτή, είχε πει χαρακτηριστικά: «Προβλέπω πως θα έχουμε μια σεζόν με πολλά ατυχήματα και θα είμαστε τυχεροί αν δε συμβεί κάτι σοβαρό».
Ο Άιρτον Σένα έκανε τη χειρότερη εκκίνηση της καριέρας του στο πρωτάθλημα. Παρόλο που είχε κατακτήσει την pole position και στο γραντ πρι της Βραζιλίας και στη συνέχεια στο γκραντ πρι της Ιαπωνίας, στη διάρκεια του αγώνα εγκατέλειψε κι έτσι ξεκίνησε τη σεζόν χωρίς καν να έχει βαθμούς. Μάλιστα, τότε, με δεδομένη τη δυσαρέσκειά του για τη νέα του ομάδα, που του έδωσε γύρω στα 20 εκατομμύρια δολάρια ως ετήσιο μισθό λίγους μήνες πριν για να υπογράψουν συμβόλαιο, κυκλοφόρησαν οι φήμες πως σύντομα η Φεράρι κι ο ηγέτης Λούκα ντι Μοντετζέμολο θα τον προσέγγιζαν.
Η τελευταία στροφή
Ο τρίτος αγώνας εκείνης της σεζόν θα γινόταν στην Ιταλία, στην Ίμολα. Μια πίστα που φέρει το όνομα του ιδρυτή της Ferrari, του Έντσο και του πρόωρα χαμένου γιου του, Ντίνο κι η οποία βρίσκεται περίπου 80 χιλιόμετρα μακριά, από το εργοστάσιο της Scuderia. Ο Σένα θα εκκινούσε και πάλι από την πρώτη θέση, όπως και στους δύο προηγούμενους αγώνες, καθώς την προηγούμενη ημέρα είχε κάνει τον καλύτερο χρόνο στα επίσημα δοκιμαστικά, με 1:21.548.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Γενικά, εκείνες τις ημέρες το κλίμα ήταν βαρύ. Την Παρασκευή, ο συμπατριώτης και «προστατευόμενός του», σαν νεαρός πιλότος τότε, Ρούμπενς Μπαρικέλο, είχε τραυματιστεί σοβαρά, ενώ το Σάββατο ο Αυστριακός πιλότος της Simtek, Ρολάντ Ρατζενμπέργκερ, έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του, στα δοκιμαστικά, κι έχασε τη ζωή του. Ο Άιρτον Σένα, που είχε προβλέψει ότι μες στη σεζόν θα υπάρχουν πολλά ατυχήματα, είχε, μάλιστα, πάρει μαζί του μια σημαία της Αυστρίας, για να την υψώσει μετά το τέλος του αγώνα…
Δεν πρόλαβε, όμως! Ο γιατρός του, Σιντ Ουάτκινς, το πρωί της Πρωτομαγιάς του 1994 φέρεται να του είπε: «Έχεις γίνει πρωταθλητής τρεις φορές. Είσαι ο πιο γρήγορος οδηγός στον κόσμο. Γιατί δεν τα παρατάς, να τα παρατήσω κι εγώ και να πάμε για ψάρεμα;» Ο πρωταθλητής απάντησε: «Δεν μπορώ να τα παρατήσω».
14:17 (τοπική ώρα) και με το κοντέρ του να γράφει περίπου 300 χιλιόμετρα
Κάποτε, ο ίδιος είχε πει: «Αν ποτέ μου συμβεί κάποιο ατύχημα που τελικά θα μου στοιχίσει τη ζωή, ελπίζω να συμβεί ακαριαία. Δε θα ήθελα να είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Δε θα ήθελα να είμαι σε νοσοκομείο και να υποφέρω από κάποιο τραυματισμό. Αν είναι να ζήσω, θέλω να ζήσω στο 100%, πολύ έντονα, διότι είμαι τέτοιος άνθρωπος. Θα κατέστρεφα τη ζωή μου αν έπρεπε να ζήσω μισός». Η δήλωσή του ήταν για άλλη μια φορά προφητική. Τόσο για τον ίδιο, που στην Ίμολα δεν πρόλαβε να δει την καρό σημαία, όσο και για εκείνο που κέρδισε το συγκεκριμένο αγώνα. Τον Μίκαελ Σουμάχερ, που είχε το δικό του τραγικό ατύχημα 19 χρόνια μετά…
Το γραντ πρι του Σαν Μαρίνο άρχισε με τον Άιρτον Σένα να οδηγεί την κούρσα. Όταν το ρολόι έδειξε 14:17 (τοπική ώρα) και με το κοντέρ του να γράφει περίπου 300 χιλιόμετρα, η Williams-Renault που οδηγούσε ούτε καν άλλαξε πορεία, για ανεξήγητους μέχρι σήμερα λόγους, στην περίφημη, από τότε, στροφή «Ταμπουρέλο». Το μονοθέσιο καρφώθηκε στα τσιμεντένια διαχωριστικά κι αμέσως επικράτησε η απόλυτη σιγή, αν κι ο αγώνας συνεχίστηκε. Η ανάσα όλων όσοι παρακολουθούσαν τον αγώνα «κόπηκε» για μερικά δευτερόλεπτα. Ο Ουάτκινς έτρεξε στο μέρος του Σένα για να δει πως ένα σίδερο είχε τρυπήσει το κρανίο του. Η καρδιά του μετά βίας χτυπούσε. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο κι εκεί, δύο ώρες αργότερα, ανακοινώθηκε κι επίσημα ο θάνατός του, σε ηλικία μόλις 34 ετών!
Η είδηση σκόρπισε τη θλίψη όχι μόνο στην πατρίδα του, όπου κηρύχθηκε τριήμερο πένθος, αλλά και σε όλο τον πλανήτη. Η σορός του μεταφέρθηκε εκεί για λαϊκό προσκύνημα. Ο κορυφαίος πιλότος όλων των εποχών, κατά το κοινώς λεγόμενο, ο αντι-σταρ με τα μελαγχολικά μάτια, ο άνθρωπος που έκανε κάθε Βραζιλιάνο περήφανο για την καταγωγή του δε ζούσε πια. Είχε ήδη περάσει στην ιστορία, ως ένας παγκόσμιος Θρύλος του αθλητισμού.
Δείτε επίσης για σήμερα
Η Εθνική ποδοσφαίρου του Μίλτου Παπαποστόλου
*αφορά μόνο το τελικό αποτέλεσμα και ισχύουν όροι και προϋποθέσεις | +21
