Σήμερα το betcatalog θα δει το ταξίδι που έκανε ο Νίκος Αλέφαντος στην Ευρώπη, για να μας αφηγηθεί με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, τις χρήσιμες γνωριμίες που έκανε με σημαντικές προσωπικότητες του ποδοσφαίρου για την προπονητική επιμόρφωση του, τις περιπέτειες των ταξιδιών σε μία δύσκολη, οικονομικά, εποχή, και τα ..χιουμοριστικά απρόοπτα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Δυτική Ευρώπη, παρέα με τον φίλο, συνοδοιπόρο, μεταφραστή και συνάδελφο τεχνικό Δημήτρη Τζήμα.
Όπου και να είσαι, είναι και το Casino σου | 24χ7 | +21
Η αρχή του Αλέφαντου
Η πρώτη επαφή του ιδιόρρυθμου, αλλά χαρισματικού, Έλληνα τεχνικού, ήταν η Αγγλία, το 1974. Ο Νίκος Αλέφαντος είχε ήδη ανεβάσει τον ΠΑΣ Γιάννινα στην Α΄Εθνική, παρά το γεγονός πως δεν ολοκλήρωσε τη χρονιά στον πάγκο της ομάδας, ενώ στο βιογραφικό του είχε καταγραφεί ήδη ο προβιβασμός των Εξαρχείων, το 1969, και η συγκλονιστική προσπάθεια που έκανε με το Ρουφ για άνοδο στην Α΄Εθνική το 1971, η οποία όμως δεν στέφθηκε με επιτυχία. Ο άνθρωπος που βοήθησε οικονομικά τον Αλέφαντο για να πραγματοποιήσει το παρθενικό του ταξίδι ήταν ο βιομήχανος και ευεργέτης του Ρουφ Τάκης Ηλιάδης.
Στο Λονδίνο , συνάντησε τον διάσημο manager Ντέϊβ Σέξτον, προπονητή και αναμορφωτή της Τσέλσι. Την περίοδο που η Ελλάδα ήταν στο “γύψο” ( 1967-1974 ), ο Σέξτον έβγαζε τους “μπλε” από την ανυποληψία, χαρίζοντας τους ένα Κύπελλο Αγγλίας (1970) και τον τίτλο του Κυπελλούχου Ευρώπης (1971) με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, στον πρώτο τελικό ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης που διεξήχθη στην Ελλάδα, στο σύγχρονο, τότε, Στάδιο Καραϊσκάκη. Μέχρι την έλευση του Σέξτον, οι οπαδοί της Τσέλσι ζούσαν με τις μακρινές αναμνήσεις του 1955, όταν είχε κατακτήσει το μοναδικό, εώς τότε, πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Ο μαθητής Νίκος Αλέφαντος
Η ψυχρότητα των Άγγλων, απέναντι στον άγνωστο “μαθητή” Αλέφαντο, από την καθυστερημένη, ποδοσφαιρικά, Ελλάδα, ερχόταν σε αντίθεση με την παροιμιώδη ευγένεια και τάξη που τους διακρίνει. Ο Έλληνας τεχνικός εντυπωσιάστηκε από την πρωτοποριακή δουλειά του Σέξτον που γινόταν, κατ΄εξοχήν, με τη μπάλα. Το ..φροντιστήριο πήγαινε καλά, όμως η παραμονή του στο Λονδίνο είχε προβλήματα. Τα χρήματα δεν έφταναν για μία αξιοπρεπή διαμονή σε ξενοδοχείο, αλλά η γνωριμία του με έναν Έλληνα που κατοικούσε στο Λονδίνο, τον οδήγησε στην αποθήκη της βίλας του εφοπλιστή Πατέρα, σε ένα αριστοκρατικό προάστειο της αγγλικής πρωτεύουσας.
Build A bet: Όσα συμβαίνουν σε έναν αγώνα, συνδυάζονται σε ένα στοίχημα. |21+ *
Η παραμονή του στο σκοτεινό υπόγειο είναι ..ανατριχιαστική, με έντονα τα στοιχεία ταινίας – θρίλερ. Ο Αλέφαντος θυμάται, χαρακτηριστικά ..
“ Ήταν ένα πολύ μεγάλο , και σκοτεινό υπόγειο, γεμάτο παλιά έπιπλα και σκεύη, κιβώτια, ανταλλακτικά από αυτοκίνητα, τεράστια κασόνια με σαβούρες. Κάπου στην άκρη, στήθηκε ένα μικρό ράντζο και βολεύτηκα. Το κρύο τσάκιζε. Όμως, αυτό που δεν άντεξα ήταν ο φόβος. Ένα βράδυ, δεν με έπιανε ο ύπνος με τίποτα και έκοβα βόλτες στο υπόγειο. Από περιέργεια, ίσως και μηχανικά, στάθηκα σε μια γωνία που βρίσκονταν κάτι κιβώτια. Βάζω το χέρι και ανοίγω ένα .. Και τι να δώ .. Ήταν γεμάτο κόκκαλα !! Ανατρίχιασα, μέσα στο σκοτεινό υπόγειο. Ο φόβος μου έγινε εντονότερος όταν αντίκρυσα τη γριά υπηρέτρια του Πατέρα που με ρωτούσε με τη βραχνή φωνή της, εάν αισθάνομαι καλά. Όταν την ρώτησα για τα κόκκαλα, μου απάντησε πως ήταν εκεί για να παίζουν τα σκυλιά της οικογένειας.
Η πρώτη περιπέτεια του Αλέφαντου στο εξωτερικό, η πείνα, οι στερήσεις και τα απρόοπτα στα “σατανικά” υπόγεια αποτέλεσαν την αφορμή για να αποκτήσει ένα σύντροφο στα επιμορφωτικά σεμινάρια του εξωτερικού. Το πρόσωπο του Δημήτρη Τζήμα ήταν το ιδανικό. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Στα επόμενα ταξίδια δεν θα ήταν πια μόνος.
Επόμενος σταθμός του Αλέφαντου η Δυτική Γερμανία
Το κίνητρο ήταν ισχυρό. Το καλοκαίρι του 1974, τα γήπεδα της χώρας θα φιλοξενούσαν τους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εκεί θα ήταν συγκεντρωμένο το απαύγασμα της διεθνούς προπονητικής. Τα ονόματα των Χέλμουτ Σεν, Μάριο Ζαγκάλο, Μίλιαν Μίλιανιτς, Ρίνους Μίχελς, Κάζιμιρ Γκόρσκι, Φερούτσιο Βαλκαρέτζι προκαλούσαν τον θαυμασμό στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Οι νέοι και φιλόδοξοι προπονητές έσπευσαν στο πανηγύρι του Μουντιάλ για να κάνουν κτήμα τους τη φιλοσοφία των ..“σοφών” του σπορ. Ο Νίκος Αλέφαντος ήταν εκεί, μαζί με τον Τζήμα πλέον, ένα μήνα πριν τη σέντρα. Φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του παλαιού πρωταθλητή της πάλης Αχιλλέα Τσούμα.
Οι ομάδες είχαν καταλύσει σε διαφορετικές πόλεις και οι δύο Αθηναίοι τεχνικοί διένυαν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις για να παρακολουθήσουν τις προπονήσεις. Το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν ήταν τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που είχαν οι Γερμανοί λόγω των δραματικών γεγονότων με τους νεκρούς αθλητές, δύο χρόνια πριν, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου. Αναγκάζονταν να ..μεταμφιέζονται σε φωτορεπόρτερ για να εξασφαλίζουν άδεια εισόδου στις εγκαταστάσεις. Άλλοτε βέβαια, έρχονταν αντιμέτωποι με τα εκπαιδευμένα λυκόσκυλα της γερμανικής αστυνομίας.
“ Ένα επεισόδιο που θυμάμαι ήταν αυτό που έγινε στο Γκεζελκίρχεν, όταν δεν μας άφηναν να μπούμε στο γήπεδο γιατί είχαν γίνει τα επεισόδια στο Μόναχο το 1972 με τους Εβραίους. Όποτε εμείς πήγαμε από τη πίσω πλευρά, ανεβήκαμε σε ένα ύψωμα και κρατούσαμε σημειώσεις. Αμέσως, μας την πέφτουν πέντε αστυφύλακες, με κάτι σκυλιά ντόπερμαν, δύο μέτρα ύψος. Με τα λίγα αγγλικά του Τζήμα, και τα σπαστά τα δικά μου, τους εξηγήσαμε πως είμαστε Έλληνες προπονητές και ήρθαμε να παρακολουθήσουμε τις προπονήσεις των ομάδων. Τελικά, με τα χίλια βάσανα, μας πήραν τα διαβατήρια και μας οδήγησαν στο προπονητικό κέντρο”.
Προπονητές με καινοτομίες
Ο Νίκος Αλέφαντος παρακολούθησε πέντε προπονήσεις της Βραζιλίας του Ζαγκάλο, τρεις της Δυτικής Γερμανίας του Σεν, και της Σκωτίας του Όρμοντ, δύο της Γιουγκοσλαβίας του Μίλιανιτς και της Ανατολικής Γερμανίας του Μπούσχνερ. Ήταν παρών σε όλα τα ματς που έγιναν στο “Βαλντστάντιον” της Φρανκφούρτης καθώς και σε μερικά στο Ντίσελντορφ, στο Γκέζελκίρχεν και στη Στουτγκάρδη. Τι αποκόμισε από τις προπονήσεις των δασκάλων του ποδοσφαίρου και ποια ήταν η κριτική του για το Μουντιάλ του 1974;
“ Έμαθα αρκετά πράγματα από την καινούργια τακτική, νέες ασκήσεις και κανόνες ψυχολογίας που είναι άγνωστοι στην Ελλάδα του ’74. Με κατέπληξαν οι προπονήσεις και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι οι προπονητές ενδιαφέρονται για καινοτομίες στον τρόπο παιχνιδιού. Παρακολούθησαν την εξέλιξη του ποδοσφαίρου στη θεωρία και την πράξη. Κατάλαβα πως όλες οι μεγάλες ομάδες στηρίζονται στην άριστη φυσική κατάσταση και την ορθή τακτική”.
“Στο αγωνιστικό σκέλος, τρεις ομάδες ξεχώρισαν. Η Ολλανδία, η Δυτική Γερμανία και η Πολωνία του Γκόρσκι. Η Ολλανδία έδειξε το ποδόσφαιρο που θα παίζεται την επόμενη δεκαετία. Όλοι οι παίκτες της ήταν μπαλαδόροι, με εκπληκτική φυσική κατάσταση, και το παιχνίδι τους βασιζόταν στις προγραμματισμένες και ακριβείς κινήσεις. Τα ίδια στοιχεία είχε και η Δυτική Γερμανία, με ένα πλεονέκτημα στη θέση του σέντερ-φορ, με την παρουσία του Μίλερ. Η Πολωνία ήταν η μεγάλη έκπληξη του Μουντιάλ. Διέθετε γρήγορους και γυμνασμένους παίκτες. Ξεχώρισα τους Λάτο, Ντέϊνα, Σιμανόφσκι, Γκάντοχα, και τον τερματοφύλακα Τομαζέφσκι. Απογοητεύτηκα από το παιχνίδι των Λατινοαμερικάνων. Καμία εξέλιξη στη τακτική. Απουσίαζαν οι μεγάλοι παίκτες, ενώ έμοιαζαν κουρασμένοι, χωρίς καλή φυσική κατάσταση. Η απουσία του Πελέ, στην ενδεκάδα της Βραζιλίας, επηρέασε την πορεία της ομάδας, αγωνιστικά και ψυχολογικά”.
