Χουάν Ρομάν Ρικέλμε: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Το Betcatalog.net γράφει, για έναν καλλιτέχνη της μπάλας. Τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε.

«Η αφοσίωση μου για το σύλλογο, είναι τεράστια. Αλλά νιώθω άδειος. Δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω. Δεν μπορώ να βγαίνω έξω και να αποδίδω στο 50%.» Με αυτά τα λόγια, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, αποχαιρέτησε το περασμένο καλοκαίρι την Μπόκα Τζούνιορς, αγνοώντας τα δύο εναπομείναντα έτη, που προέβλεπε το συμβόλαιο του. Το άγαλμα του βέβαια, θα παραμείνει για πάντα στο «μπομπονέρα.» Όπως και ο τίτλος του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ την φανέλα της Μπόκα (όπως ψηφίστηκε από τους ίδιους τους οπαδούς της, πριν λίγα χρόνια). Γιατί ο Ρικέλμε, δεν ήταν ποτέ ένα ακόμη δεκάρι για το αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Είναι ένας αρτίστας της μπάλας, γεννημένος όμως, σε λάθος εποχή.

Όπου και να είσαι, είναι και το Casino σου | 24χ7 | +21

17 ετών στην Μπόκα Τζούνιορς

Ο Ρικέλμε, μεταγράφηκε στην Μπόκα, από τους Αρχεντίνος Τζούνιορς, το 1995 σε ηλικία μόλις 17 χρονών. Το ταλέντο του, είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον και της Ρίβερ Πλέιτ, ωστόσο ο πατέρας του, φανατικός υποστηρικτής της Μπόκα, ούτε που το σκέφτηκε. Έπαιξε στο Μπομπονέρα μέχρι το 2002, κερδίζοντας πολλούς τίτλους και στα τέλη εκείνης της χρονιάς, έκανε το άλμα στην Ευρώπη, για λογαριασμό της Μπάρσα, που τον είχε στο μεταξύ, παρακολουθήσει, να πραγματοποιεί μια εκπληκτική εμφάνιση, απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, στο διηπειρωτικό κύπελλο, δυο χρόνια νωρίτερα. Η μετακίνηση στην Ευρώπη όμως, σε αντίθεση με τους περισσότερους λατινοαμερικάνους συναδέλφους του, δεν ήταν ποτέ όνειρο, για τον Ρικέλμε. Τα οικονομικά προβλήματα της Μπόκα (από την διοίκηση, του τόνιζαν ότι αν δεν έπαιρνε μεταγραφή, ο σύλλογος κινδύνευε με χρεοκοπία) και η απαγωγή του αδερφού του, λίγους μήνες πριν μετακομίσει στην Βαρκελώνη, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του.

Τα χειρότερα όμως για τον Ρικέλμε, δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει. Προπονητής στην Μπάρσα, ήταν εκείνη την εποχή, ο Λουίς Φαν Γκάαλ. Όταν ο ήρωας μας έφτασε στην Βαρκελώνη, ο Ολλανδός του έκανε ένα συμβολικό δώρο, με αφορμή την γέννηση, του παιδιού του Αργεντινού. Ήταν μια βρεφική φανέλα ρέπλικα, με το όνομα του στην πλάτη. «Ο μικρός θα την φορέσει μάλλον περισσότερες φορές από ότι εσύ!» του αποκρίθηκε ο Φαν Γκάαλ, σε μια φράση που πολλοί τότε, θεώρησαν ως ένα κρύο αστείο, αποδείχθηκε όμως δυστυχώς, μια πικρή αλήθεια.

Χωρίς χρόνο στην αρχή

Ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε δεν ήταν στα πλάνα του προπονητή της Μπάρτσα, ο οποίος άλλωστε αργότερα, είχε δηλώσει πως η μεταγραφή του, ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού και όχι ουσίας. Οι φίλοι της Μπάρτσα (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) ονειρευόταν μια ιδεατή συνύπαρξη, στην μπλαουγκράνα επίθεση, με τον Ρικέλμε να μοιράζει γκολ στον Σαβιόλα, αλλά αυτό αποδείχτηκε τελικά, μια ουτοπία. Ο χρόνος συμμετοχής του ήταν ανεπαίσθητος, όταν δε αγωνιζόταν, έπαιζε πολλές φορές και στις πτέρυγες!! Ο κόσμος άρχισε να απογοητεύεται, έχοντας νωρίτερα ξεσηκωθεί και από τους διθυράμβους του Τύπου, ωστόσο η ευθύνη δεν ανήκε ατόφια στον Αργεντινό, ο οποίος έπρεπε να αποδεχτεί όχι απλά, ότι άφησε την Αργεντινή, αλλά και ότι είχε να αντιμετωπίσει μια τεχνική ηγεσία, που δεν πίστεψε ποτέ στις ικανότητες του.

Ανανεωμένα casinoffers, καθημερινές προσφορές* στα αγαπημένα σου παιχνίδια/ στο casino τoυ betshop.gr! * | +21

Η σεζόν 2002-03 τελείωσε απογοητευτικά για την Μπάρτσα, η αλλαγή διοίκησης όμως, έφερνε αέρα αισιοδοξίας και ελπίδα, σε όσους πίστευαν ακόμη στον Ρικέλμε, ότι θα μπορούσε τελικά, να αποδείξει τις δυνατότητες του. Καλοκαίρι 2003, βρίσκομαι στην δουλειά μου και χτυπάει το τηλέφωνο: «Έλα Νίκο, τον πήραμε..» Στην άλλη άκρη της γραμμής, είναι ο Γιώργος, παιδικός μου φίλος και συνοδοιπόρος στην αγάπη για την Μπάρσα. «-Τι εννοείς?» του απαντώ, «ποιόν πήραμε?».

Ο Γιώργος με εμφανή ικανοποίηση μου λέει: «τι ποιόν πήραμε ρε, τον Ροναλντίνιο!» Αυτομάτως το μυαλό μου παγώνει. Δεν με ενθουσίαζε η προοπτική της απόκτησης του Ροναλντίνιο, περισσότερο γιατί πίστευα, ότι ο ερχομός του, θα σήμαινε το τέλος του Ρικέλμε. «Με τον Ρικέλμε τι γίνεται? Τον δώσαμε?» ρωτάω τον Γιώργο, που γνωρίζοντας την αδυναμία μου, στον Αργεντινό, μου απαντάει αρνητικά.

Αγωνιστική αναγέννηση της Μπαρτσελόνα

Χρόνια μετά και γνωρίζοντας πλέον την συνεισφορά του Ρόνι στην αγωνιστική αναγέννηση της Μπάρτσα, οποιοσδήποτε μπορεί να με χαρακτηρίσει ως γραφικό. Τότε όμως, κανείς δεν γνώριζε τι θα επακολουθούσε. Η βραδιά της παρουσίασης του Βραζιλιάνου, στο κοινό του Κάμπ Νόου, για εμένα ήταν βραδιά θλίψης, καθώς έβλεπα τον (αγαπημένο πια) Ρόνι, να ποζάρει με την φανέλα με το νούμερο 10. Το θεώρησα μεγάλη ασέβεια προς τον Ρικέλμε, που ήταν ακόμη παίκτης της Μπάρτσα, να παραχωρούν αβασάνιστα τον αριθμό του, σε άλλο ποδοσφαιριστή.

Τελικά ο Ρικέλμε, που είχε ένα πανάκριβο συμβόλαιο, παραχωρήθηκε στην Βιγιαρεάλ, με την μορφή δανεισμού για τα επόμενα δύο χρόνια. Εκεί όμως, έμελλε να δείξει την τεράστια αξία του. Αγωνίστηκε συνολικά για 5 χρόνια στο κίτρινο υποβρύχιο, οδηγώντας την ταπεινή ομάδα, από την επαρχία της Βαλένθια, μέχρι και τα ημιτελικά του Champions League! Το δικό του χαμένο πέναλτι, στον ημιτελικό εκείνης της σεζόν (2005-06), έμελλε να στερήσει και από τον ίδιο, την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την ομάδα που τον έφερε στην Ευρώπη, στον τελικό της διοργάνωσης!

Η μοίρα, συνέχισε να συμπεριφέρεται σκληρά στον ήρωα μας, καθώς την επόμενη χρονιά(2007-08) οι κακές του σχέσεις, με τον προπονητή της Βιγιαρεάλ, Μανουέλ Πελεγρίνι, οδήγησαν στον παραγκωνισμό του. Επεδίωξε με μανία να επιστρέψει στην Μπόκα και το κατάφερε αρχικά για λίγους μήνες, τον Φεβρουάριο του 2007, ως δανεικός, με την ελπίδα, το ίδιο καλοκαίρι, να επιστρέψει οριστικά στην αγαπημένη του Μπόκα. Όμως οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν, ο Ρικέλμε έμεινε στην Ισπανία και έτσι για ακόμη μια φορά, έβλεπε να παραχωρείται η φανέλα με το 10 σε άλλον ποδοσφαιριστή και ο ίδιος να παραλαμβάνει το νούμερο 16 και να χάνεται στα βάθη του πάγκου.

Η επιμονή του όμως για επιστροφή στα πάτρια εδάφη, επιβραβεύτηκε εντέλει τον Γενάρη του 2008, όταν και πλήρωσε από την τσέπη του χρήματα, για να φορέσει και πάλι την φανέλα της Μπόκα, όπου έτυχε αποθεωτικής υποδοχής, με κορυφαία στιγμή, την ανέγερση αγάλματος, προς τιμήν του. Η οριστική του απόφαση να αποχωρήσει από την Μπόκα, τον Ιούλιο του 2012, συνοδεύτηκε από υστερικές αντιδράσεις λατρείας, από τους φίλους της ομάδας, με αποκορύφωμα ένα γράμμα-ωδή στον Ρικέλμε, που δημοσιεύτηκε στον αργεντίνικο Τύπο και το οποίο υπέγραφε, ένας δημοσιογράφος, ορκισμένος εχθρός της Μπόκα (καθότι οπαδός της Ρίβερ Πλέιτ)!

Αρχηγός στην Γερμανία το 2006

Ωστόσο η απόφαση του ήταν οριστική. Άλλωστε ο ίδιος, έμαθε από μικρός και με σκληρό τρόπο, αυτό που ήδη είχαν γνωρίσει και άλλοι ταλαντούχοι επιτελικοί μέσοι από την χώρα του τανγκό: ότι δηλαδή, η ταμπέλα του διαδόχου του Μαραντόνα (τότε το άστρο του Μέσι, δεν είχε αρχίσει ακόμη, να λάμπει) υπήρξε πάντα, ευχή και κατάρα μαζί. Οι προσδοκίες των συμπατριωτών του, όταν φορούσε την φανέλα με το εθνόσημο, ήταν πάντα υψηλές. Όταν το καλοκαίρι του 2006, μετά το παγκόσμιο κύπελλο στην Γερμανία, έλαβε το χρίσμα του αρχηγού, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, θα ανακοίνωνε την απόφαση του, να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, για χάρη της μητέρας του, που αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, μην αντέχοντας τις κριτικές που αντιμετώπιζε ο γιός της!

Εντέλει, ξαναφόρεσε το εθνόσημο, για να αποσυρθεί οριστικά τον Μάρτιο του 2009, μετά από διαφωνία του, με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, που τότε ήταν ομοσπονδιακός τεχνικός. Οι σχέσεις των δύο ανδρών, παραμένουν ακόμη και σήμερα προβληματικές, με τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, να μην διστάζει να τα βάζει με τον «Θεό της Αργεντινής», σε πολλές περιπτώσεις, κάτι που ελάχιστοι συμπατριώτες του, είχαν τολμήσει στο παρελθόν.

«νέος Μαραντόνα»

Μπορεί να μην έγινε ποτέ του, ο «νέος Μαραντόνα», πέτυχε όμως κάτι ίσως σημαντικότερο: να κερδίσει, την υψηλότερη θέση, στο πάνθεον των, τόσο σπουδαίων ποδοσφαιριστών, που έχουν φορέσει διαχρονικά, την φανέλα της Μπόκα Τζούνιορς. Ακριβώς αυτό, το γεγονός δηλαδή, ότι θα μνημονεύεται για πάντα το όνομα του, χωρίς να έχει οδηγήσει την Αργεντινή στην κατάκτηση κάποιου μεγάλου τίτλου, αλλά και οι πολλές μεγάλες, αλλά και μοιραίες στιγμές, που έζησε με τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, ρίχνουν ένα πέπλο γοητευτικού μυστηρίου, γύρω από το όνομα του και τον κατατάσσουν, ως ένα από τα μεγαλύτερα δεκάρια, που ανέδειξε ποτέ η Αργεντινή.