Σαν σήμερα στις 6 Μαΐου του 1976, κατέγραψε την παρθενική του συμμετοχή, με τη φανέλα με το εθνόσημο, ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ο λόγος για τον Βασίλη Χατζηπαναγή.
Στις 6 Μαίου 1976 ο Βασίλης Χατζηπαναγής εμφανίστηκε για πρώτη -και τελευταία επίσημη- φορά στο γήπεδο ως παίκτης της Εθνικής Ελλάδας. Εναντίον της ισχυρής τότε Πολωνίας, στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο »Βάσια» πραγματοποίησε μία πολύ καλή εμφάνιση, και μάλιστα ήταν ο παίκτης που έδωσε την ασίστ στον Γιώργο Κούδα, για το μοναδικό γκολ της συνάντησης.
Πλήθη κόσμου είχαν κατακλύσει το γήπεδο της ΑΕΚ, για να απολαύσουν τις περιβόητες ικανότητες του παίκτη του Ηρακλή, στην πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα. Ικανότητες που θα αποθεώνονταν ανά το πανελλήνιο, ένα μήνα μετά, στον θρυλικό Τελικό Κυπέλλου Ηρακλή-Ολυμπιακού, όπου η απαράμιλλη εμφάνιση του Βασίλη Χατζηπαναγή χάρισε στον Ηρακλή τον μοναδικό -έως σήμερα- τίτλο του.
Όπου και να είσαι, είναι και το Casino σου | 24χ7 | +21
Πρόκειται για έναν χωρίς προηγούμενο αδικημένο παίκτη, και συνάμα για έναν εξαιρετικό, χαμηλών τόνων, απλό και ευγενέστατο, άνθρωπο. Τον έχω συναντήσει στον δρόμο, και μου έσφιξε θερμά το χέρι, γεμάτος καλοσύνη και απλότητα.
Τεράστιος ντριμπλέρ, μακράν ο καλύτερος που πέρασε από Ελλάδα
Ήμουν δε τυχερός πρώτη φορά στη ζωή μου να μπω σε γήπεδο, σε ματς όπου αγωνιζόταν ο μεγάλος »Βάσια». Τεράστιος ντριμπλέρ, μακράν ο καλύτερος που πέρασε από Ελλάδα. Και ασφαλώς είναι πολύ εύλογη -και ορθή- η απορία των ποδοσφαιρόφιλων για την τύχη που θα είχε -ή δεν θα είχε- ο Χατζηπαναγής σε άλλο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Ως γνωστό, σε υποθετικά ερωτήματα που αφορούν το παρελθόν, είναι άκρως επισφαλές και παρακινδυνευμένο να απαντούμε (ή να νομίζουμε ότι κατέχουμε την απάντηση), ακόμη κι όταν οι πιθανότητες υποδεικνύουν με ισχυρό τρόπο την κατεύθυνση των πραγμάτων: κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποια θα ήταν η προσφορά του »Βάσια» σε εξ ορισμού πιο δύσκολα, απαιτητικά και ανταγωνιστικά πρωταθλήματα. Και γι αυτό κανείς δεν πρέπει να τον εξισώνει με παίκτες που μάγεψαν παγκοσμίως. Όχι ότι αποκλείεται, αν έπαιζε σε μεγάλο Πρωτάθλημα, να έκανε παρόμοια πράγματα (γιατί όχι και …καλύτερα?), όμως, εφόσον δεν υπάρχει απόδειξη, δεν νομιμοποιείται κανείς, δυστυχώς, να υπερβαίνει την άδικη για τον Βάσια πραγματικότητα.
Build A bet: Όσα συμβαίνουν σε έναν αγώνα, συνδυάζονται σε ένα στοίχημα. |21+
Οι ντρίμπλες του Βάσια
Πρόκειται πάντως για τον θεαματικότερο παίκτη που εμφανίστηκε στο Πρωτάθλημα μας και για έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές της ιστορίας. Στο πρώτο μου άρθρο εδώ είχα αναφερθεί στο πόσο μετρά στον μέσο φίλαθλο η ικανότητα κάποιου παίκτη να μαγεύει με τις ντρίμπλες του. Και προσέξτε: αν ο Χατζηπαναγής κατά τους περισσότερους θεωρείται ο κορυφαίος όλων των εποχών στην Ελλάδα, προφανώς τούτο οφείλεται στο θέαμα που έχει αφήσει ως ποδοσφαιρική »παρακαταθήκη».
Στις μοναδικές ντρίμπλες του, που »ζάλιζαν» τους αντιπάλους και αποσβόλωναν τους θεατές, που ως τότε δεν είχαν ξαναδεί από Έλληνα παίκτη τέτοια πράγματα. Ένα θέαμα που έχει απολαύσει ο καθένας πλέον μέσω του YouTube. (Πάντως, για μένα προσωπικά, κατά τον συνδυασμό προσωπικής αξίας, διάρκειας και τίτλων, εκ του αποτελέσματος -και όχι βάσει υποθέσεων μη επαληθεύσιμων – κορυφαίος ποδοσφαιριστής ίσως είναι ο Δομάζος).
Γεγονός είναι, ωστόσο, πως στον Βασίλη Χατζηπαναγή, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον -τουλάχιστον Έλληνα παίκτη- προσωποποιείται με τον πιο χαρακτηριστικό -και συνάμα, δραματικό τρόπο- η αδικία που συχνά ενεδρεύει στο Ποδόσφαιρο: και δεν μπόρεσε, λόγω των συνθηκών που υπαγορεύονταν από τα μακροχρόνια συμβόλαια των παικτών, να αγωνιστεί σε άλλη ομάδα πέρα από τον Ηρακλή, και δεν μπόρεσε να αγωνιστεί στην Εθνική μας, παρά μόνο σε εκείνο το φιλικό που ανέφερα, και τιμητικά στον αποχαιρετιστήριο αγώνα της καριέρας του, με αντίπαλο τη Γκάνα.
Δύο αδικίες που συνιστούν μικρογραφία, βεβαία, της »ατιθάσευτης» αδικίας που ενδημεί παντού στην κοινωνία.
Δείτε επίσης για σήμερα
*αφορά μόνο το τελικό αποτέλεσμα και ισχύουν όροι και προϋποθέσεις | +21
